W odróżnieniu od nich Hipolit był przedstawicielem rygorystycznej i nieugiętej linii w postępowaniu z wiernymi, którzy w czasie wcześniejszych prześladowań chrześcijan wyparli się wiary, albo tych, którzy dopuszczali się grzechów ciężkich, jak cudzołóstwo czy zabójstwo. Równie nieprzejednana była jego postawa wobec swobodnego życia seksualnego chrześcijanek – nie zezwalał on na związki seksualne kobiet niezamężnych, jak również ich ślub z niewolnikami. Nieugiętość Hipolita, mająca na celu wyrzucenie takich grzeszników poza gminy chrześcijańskie, zyskała mu wielu zwolenników, ale też wrogów. Z tego powodu założył on odrębną gminę poza Rzymem (w Porto), a przez grono swoich sympatyków został obwołany antypapieżem. W ten sposób od 217 roku w Kościele rzymskim zapanowała schizma, prowadząca do ciągłych zamieszek i starć w gronie samych chrześcijan: zwolenników oficjalnej, mniej kategorycznej, papieskiej linii z jednej strony i zwolenników Hipolita z drugiej.

Aby położyć kres rozruchom i przelewowi krwi, ówczesny cesarz Maksymin Trak nakazał wygnanie w 235 roku obu konkurentów – ówczesnego papieża Poncjana i antypapieża Hipolita i skazanie ich na przymusowe roboty na Sardynii. Praca w kamieniołomie pogodziła obu papieży, ale wycieńczenie fizyczne przyniosło ich rychłą śmierć, co pozwoliło Kościołowi uznać ich za świętych męczenników. Ich ciała przewieziono do Rzymu, ale nie spoczęły w jednym miejscu. Hipolit złożony został na cmentarzu przy via Tiburtina. Z czasem jego doczesne szczątki przeniesiono jednak do kościoła San Silvestro in Capite. Kroniki wspominają też o dalszej translokacji relikwii – do kościoła Santi Quattro Coronati, jak również bazyliki św. Wawrzyńca za Murami (San Lorenzo fuori le mura), co w przypadku tej ostatniej potwierdzałaby zachowana w jej absydzie mozaika z przedstawieniem świętego antypapieża.

Już w IV wieku Hipolit stał się patronem ludzi dotkniętych słabością ciała. Jego wizerunki w Rzymie są jednak nader nieliczne – na ogół przedstawiano go jako siedzącego mędrca z księgą, co odnosi się do stworzonych przez niego dzieł teologicznych (w większości zaginionych).  Należy też przyznać, że jego postać była niełatwa do popularyzacji. Pomimo późniejszego pojednania z prawomocnym papieżem i kanonizacji owiana była bowiem trudną do wytłumaczenia aurą niesubordynacji i schizmy. Być może dlatego jego imię zlało się z czasem z innym męczennikiem, jak się wydaje bliższym samym rzymianom – Hipolitem – strażnikiem więziennym i neofitą, nawróconym przez diakona Wawrzyńca w podziemiu swego domu. Miejsce pochówku św. Wawrzyńca znajdowało się niedaleko grobu Hipolita antypapieża i być może to dało asumpt do powstania barwnej postaci św. Hipolita – patrona koni i strażników więziennych.

O Hipolicie teologu przypomniano sobie w Rzymie wiele wieków później. Ciekawą, dedykowaną mu świątynię (Sant’Ippolito) odnajdziemy w oddalonej od centrum Rzymu dzielnicy Nomentano (viale delle Provincie), w niedalekiej odległości od katakumb, w których początkowo spoczęło ciało antypapieża Hipolita. Nie można nie zwrócić na nią uwagi, gdyż niezwykle surowa bryła i całkowicie pozbawiona dekoracji ceglana, monumentalna fasada przyciągają wzrok.  Kościół powstał w 1934 roku i jest przykładem poszukiwania nowego stylu w architekturze. Jej autorem był Clemente Busiri Vici, twórca kilku innych ascetycznych, surowych kościołów powstałych w mieście nad Tybrem w czasach rządów Benito Mussoliniego. Dzielnica była sztandarowym przykładem nowego budownictwa mieszkalnego powstającego pod patronatem Duce, a wspomniany kościół, którego zleceniodawcą był papież Pius XI, stanowić miał jej duchowe centrum. We wnętrzu nie ma jednak zbyt wielu dzieł poświęconych Hipolitowi oprócz fresku absydy z 1950 roku przedstawiającego Glorię św. Hipolita.